คิดตามเล่นๆ กลยุทธ์นี้น่าจะมีแค่ไม่กี่ประเทศที่ทำได้นะ (บางประเทศทำได้แต่ไม่อยากทำ)
- รับซื้อไม่อั้น ไม่เกี่ยงราคา ทำให้เห็นว่า Demand มีมากมายมหาศาลไม่อั้น จนของในประเทศแพงเพราะใครๆ ก็อยากส่งออก จนผู้บริโภคในประเทศเซ็งตามๆ กัน หรือหลายคนก็หยิ่งซะ
- ในขณะนั้นก็ Re- engineering ถ้าเป็นสินค้าอุตสาหกรรม หรือถ้าเป็นสินค้าเกษตรก็ทำการปลูกในประเทศตัวเอง (ของพวกนี้ต้องใช้เวลา)
- รับซื้อต่อไป จนเริ่มมีการแข่งขันมากขึ้น ทำให้ตลาดเกิดการแข่งขันให้มีความต้องการขายขึ้นในระดับที่คาดการณ์เอาไว้
- ผลผลิตในประเทศเริ่มออก หรือการแข่งขันในอุตสาหกรรมนั้นเริ่มดุเดือดพอ
- ทำเป็นเล่นตัว ออกข้อกฏหมายมาบังคับ เพิ่มมาตรฐานการตรวจสอบ นิดๆ หน่อย(สัญญาณเตือน)
- การแข่งขันดุเดือดถึงขั้นสุด ผู้ค้ามากมาย มีตัวเลือกให้เลือกได้มากมาย
- พังตลาดซะ โดยกำหนดมาตรกีดกัน ทำเป็นแบบซื้ออีกเจ้า หรือทำเป็นซื้อของภายในประเทศมากขึ้น หรือซื้อของประเทศอื่นที่ถูกกว่า สำหรับผู้ประกอบการรายเล็กก็ตายไป รายใหญ่หน่อยก็ยอมขายขาดทุน
- หันกลับมามองตลาดในประเทศ ก็เสียตลาดไปแล้ว หรือโดนของประเทศอื่นมาแทรกแซงตลาด หรือผลกรรมจากเมื่อก่อนที่หยิ่งก็เอาซะลูกค้าในประเทศไม่อยากอุดหนุนอีกต่อไป
- ฟันกำไรบานนน ตลาดพัง ได้ของคุณภาพดี ในราคาที่ขาดทุน แล้วก็มองหาสินค้าตัวถัดไป
นี่คือสาเหตุว่าทำไมเยอรมันจึงต้องจำกัดจำนวนการส่งออกสินค้าบางอย่างในปริมาณที่เหมาะสม หรือเช่นญี่ปุ่นในกรณีสินค้าบางอย่างที่คุณภาพดีมากๆ หรือกลัวนำไปปลูกในต่างประเทศจะไม่ส่งออกเลยอยากกินก็บินมากินเอา!!
(แถมยังได้นักท่องเที่ยวอีกด้วยนะ)
ปีที่แล้วทุเรียนไทยแพงมากกก พ่อบ้านมาเทียบๆ ราคาเล่นๆ บางเจ้านี่ราคาพอๆ กับทุเรียนของประเทศอื่นที่ส่งมาเยอรมันเลย
สำหรัยตอนนี้ก็ "รอกินของถูกไปซิ"
#พ่อบ้านเยอรมัน
Search